آقا بیا دیگه!
به نام خدا
تاحالا شده کارِت به کار یه نفر دیگه بستگی داشته باشه و اون یه نفر به شدت تنبلی کنه و کاری که باید رو انجام نده؟ کسانی که کار گروهی انجام میدن خوب میفهمن چی میگم. یا مثلا وقتی سهل انگاری یک کارمند دانشگاه باعث میشه حقوق حق التدریس ما عقب بیفته؛ بعد، به تعطیلی دانشگاه بخوریم و این عقب افتادگی مثلا دو ماه طولانیتر بشه. بعد از دو ماه امضاء یکی از مسئولین نیاز باشه که رفته فرصت مطالعاتی و n ماه دیگه بر میگرده. وقتی این مشکل حل شد، ماجرا به بیپولی دانشگاه اصابت میکنه... در حالیکه اگر اون یک نفر به موقع کارش رو انجام داده بود یا سهلانگاری نکرده بود، تو هم به موقع، پول خودتو دریافت کرده بودی و بدهی بسیار مهمی رو پرداخت کرده بودی. یا کار خیلی حیاتیی که برای انجامش به شدت به این پول نیاز داری رو انجام داده بودی. (کاری به اثر پروانهای ندارم) حالا تصور کن کارِت، گیرِ چند نفر آدم سهلانگار یا تنبل باشه .. وااای چه شود!!
انتظار کشیدن کار خیلی سختیه. خیلی سخت.
سوال من اینه: میزان تحمل ما برای انتظار کشیدن و معطل موندن، چقدره؟ یعنی اگر یه نفر ما رو یک ماه معطل بذاره و کارش رو انجام نده، ما به ستوه میایم و میریم باهاش دعوا میکنیم .. یا یک سال .. یا .. چقدر؟ با فرض اینکه همهی زندگی ما به همین قضیه مربوط باشه و به اضطرار منجر بشه، من یکی که تحمل یک روزش رو هم ندارم چه برسه به هفته و ماه و سال.
خیلی از ما از جمله بنده، سالهاست که با سهلانگاریها، تنبلیها و خودخواهیهامون، یک نفر رو که اتفاقا خیلی هم در موردش ابراز محبت میکنیم، معطل .. بهتر بگم "مضطر" کردیم. این رو با خوندن جملاتی در کتاب مکیال المکارم فهمیدم:
در دعای ندبه آمده است: "أین المضطرُّ الَّذی یُجابُ إذا دَعا" یعنی کجاست مضطری که هرگاه دعا کند به اجابت میرسد.
و در تفسیر علی ابن ابراهیم قمی در بارهی آیهی 62 سورهی مبارکهی نمل "أمَّن یُجیب المضطرَّ إذا دَعاه وَ یَکشِفُ السّوءَ وَ یَجعَلُکُم خُلَفاء الأرض" (یعنی کیست [جز خدا] که دعای مضطر را به اجایت رساند و شما را جانشینان زمین قرار دهد ) ... روایتی نقل کرده است از امام صادق علیه السلام که فرمودند: این آیه دربارهی قائم آل محمد علیه السلام نازل شده است ...
بیش از هزار و صد ساله که ما نشستیم میگیم آقا بیا. اما رفتارمون میگه آقا نیا. همون که اون بزرگوار فرمودن: ما طالب غائب آل محمد عج الله هستیم نه قائم ایشان.
- ۹۴/۰۸/۱۳